Fernando António Nogueira Pessoa (1888-1935)
Un dos grandes nomes da poesia mundial. E especialmente famoso pola sua
capacidade de «outrar-se», i.e. de adoptar várias personalidades poéticas
diferentes (Alberto Caeiro, Álvaro de Campos, Ricardo Reis, Bernardo Soares,
etc.), asinando as suas obras de acordo coa personalidade de cada heterónimo.
ABDICAÇÃO |
|
ABDICACIÓN
|
|
| |
| | |
Toma-me, ó noite eterna, nos teus braços
E chama-me teu filho. Eu sou um rei
Que voluntariamente abandonei
O meu trono de sonhos e cansaços. |
|
Toma-me, ó noite eterna, nos teus brazos
E chama-me teu fillo. Eu son un rei
Que voluntariamente abandonei
O meu trono de soños e cansazos. |
|
|
|
- Nota: En portugués, sou
(son) é a primeira persoa de singular do presente de
indicativo do verbo ser.
|
| | |
Minha espada, pesada a braços lassos,
Em mãos viris e calmas entreguei;
E meu cetro e coroa - eu os deixei
Na antecâmara, feitos em pedaços. |
|
Miña espada, pesada a brazos lasos,
En máns/maos viris e calmas entreguei;
E meu cetro e coroa - eu os deixei
Na antecámara, feitos en pedazos. |
|
|
|
| | |
Minha cota de malha, tão inútil,
Minhas esporas, de um tinir tão fútil,
Deixei-as pela fria escadaria. |
|
Miña cota de malla, tan inútil,
Miñas esporas, de un tinir tan fútil,
Deixei-as pola fria escadaria. |
- Nota: En portugués a contracción da preposición
por (por)
e o artigo a (a)
escrebe-se pela (pola).
|
| | |
Despi a realeza, corpo e alma,
E regressei à noite antiga e calma
Como a paisagem ao morrer do dia |
|
Despin a realeza, corpo e alma,
E regresei á noite antiga e calma
Como a paisaxen/paisaxe ao morrer do dia |
|
|
|
|